افسانه طالب و زهره
یک داستان زیبای مازندرانی است
یک عاشقانه غم انگیز
البته با ترجمه فارسی
داستان کامل هم برایتون لینک می کنم از یک سایت دیگه حتما بخونید
خیلی زیباست
امیدوارم خوشتون بیاد
کوی کوتر بیمه دارِ قارقاری
*مثل کبوتر کوهی شدم که بالای درخت آواز میخواند
خشک چوی سر خدا بسازم کلی
*بالای یه چوب خشک لانه ساختم
خورده مار سر بشته لاقلی سری
*نامادری در ماهیتابه برای طالب نان پخت
دله ره دکرده بیهوشه داری
*درون آن داروی بیهوشی( فراموشی) ریخت
طالب بخرده و بهیه راهی
*طالب نان را خورد و راهی شد و رفت
طالب مه طالب خدا طالب فراری
*خدایا طالب من ،طالب فراری شد و رفت
انده بوردمه تا دریوی پلی
*اونقدر رفتم تا به دریا رسیدم
دریوی پلی یار جفت انجلی
*نزدیک دریا دوتا درخت انجیلی بود
ونه سر نیش بیه کوتر چمپلی
*روی درخت یک کبوتر مهربان (جلد ) نشسته بود
های کوتر چمپلی ته مه طالب رِ ندی
*زهره به کبوتر گفت : ای کبوتر طالب مرا ندیدی ؟
طالب رِ بخرده دریویِ ماهی
*کبوتر گفت : ماهی دریا طالب را خورد
سالیک رِ بشندمو بهیرم ماهی
زهره گفت : تورِ صید را بندازم تا ماهی را صید کنم و
ماهیِ گِردن رِ دَشِنِم شالی
گردن ماهی را اشرفی بزارم*
اخ ماهی جان ماهی ته مه طالب رِ ندی
* و به ماهی بگویم طالب مرا ندیدی؟
- تاریخ : دوشنبه ۹ مهر ۹۷
- ساعت : ۱۳ : ۳۶
