*واقعا بعضی از جاهای عرفه فقط در شان اباعبداله بود

نه منه بی سر و پا  . . .

مثله:

<<معبودا، من گواهی مى دهم به حقیقت ایمانم،و باور تصمیمات یقینم، و یکتاپرستى بى شائبه صریحم و درون پوشیده نهادم،...>>

خدا یا من دروغ گفتم من این نیستم

من همچنان سرگرم این دنیایم

من همچنان مشلوغ گناهم

من اسیرم

{الهی فک کل اسیر به حق حسین (ع)}

خدایا من حتی لایق این نیستم با حسین(ع) هم نوا شوم

من شرمنده ام از این بندگی

ابا عبداله فقط حسین است...

من لایق فرزندی حسین نیستم

یه عمر خرده گرفتم چرا می گویند بعضی ها کلب حسین

خدایا من همچون سگی هستم که فقط پارس می کند

خدایا ببخش مرا 

خدایا عفو کن مرا

خدایا انسانم کن

خدایا سربازم کن

خدایا عبدالحسینم کن

خدایا عبداله ام کن

<<تو پناهگاه منى زمانى که راه ها با همه وسعتشان درمانده ام کنند، و زمین با همه پهناوری اش بر من تنگ گیرد و اگر رحمت تو نبود، هر آینه من از هلاک شدگان بودم، و نادیده گیرنده لغزشم تویى، و اگر پرده پوشی ات بر من نبود، هرآینه من از رسواشدگان بودم، و تویى که مرا با پیروزى بر دشمنانم تأیید میکنى، و اگر یارى تو نبود هر آینه من از شکست خوردگان بودم....>>